من یک آموزگارم ...

در این دوران کرونایی مداوم به دانش آموزانم آموزش می دادم که شیوه نامه های بهداشتی را رعایت کنند ، از خانه خارج نشوند و با رفتن به میهمانی و مسافرت ، سلامت خود و خانواده هایشان را به خطر نیاندازند . خودم هم به حرف هایم اعتقاد داشتم و عالم بی عمل نبودم . مدارس باز شد و در هفته های آغازین مواظب جان خود و خانواده ام و بالاخص شاگردانم که امانت خانواده هایشان پیش من بودند ، بودم .

پیک اول و دوم به سلامت برای من و با رنج و اندوه برای ایرانم به پایان رسید . نوبت به پیک سوم رسید . اواخر آبان ماه ، مردمان سرزمینم روزگار بدی را سپری می کردند . کرونا به جمع های خانوادگی نفوذ  و خیلی از افراد را درگیر کرد .

یکی از آن انسان های محتاط پدر من بود که از قضا در دام کرونا افتاد . و من که وظیفه فرزندی را بر خود واجب می دانستم ، با رعایت کامل شیوه نامه ها  ایشان را به دکتر می بردم .

علی ایحال ، بیماری مرز ماسک را در هم شکست و به بدن من هم ورود کرد . ابتدا گلودرد و سپس از بین رفتن حواس بویایی و چشایی من را نسبت به بیماری خود مطمئن کرد . با این وجود میلی برای تعطیلی کلاس های مجازی درسم نداشتم . با صدای گرفته به دانش آموزانم درس می دادم و وقتی آن ها صدای گرفتۀ مرا می شنیدند ، جویای احوالم می شدند و برای بهبودی ام دعا می کردند . چه بسا دعای قلب های پاک آن ها مرا تا امروز از شر بیماری حفظ کرد.

پس از بهبودی ، دید من به زندگی مانند سابق نبود . معنی جملۀ انسان از یک لحظۀ دیگر خودش خبر ندارد را با تمام وجود درک کردم . چه انسان هایی که با وجود سلامت کامل جسمانی و بدون هیچ بیماری زمینه ای ، مغلوب ویروس شدند و جان سپردند . و چه انسان هایی که با بیماری های فراوان ، همچنان عمرشان به دنیا بود و ادامۀ حیات دادند ...

آموختۀ من از کرونا ، در دو جمله خلاصه می شود . 

زندگی دروغی بیش نیست ...

و انچه زندگی ما را ارزشمند می کند ، کمک به یکدیگر در وقت سختی و مصیبت است .